Corona en VCO, tot nu toe…

Zestien maart 2020 staat geboekstaafd, een onfortuinlijke mijlpaal, iets om nooit te vergeten, hoe oud we ook worden…

In aanvangsfase ging het ogenschijnlijk enkel om het stilvallen van de economie en nagenoeg ieders werkactiviteit. Het verenigingsleven was in den beginne (terecht) niet aan de orde. Overleven was de begrijpelijke boodschap, want het Coronavisus sloop genadeloos dichterbij…

Traagjes begon het door te dringen dat het wel wat langer kon duren en simultaan dachten we vanop afstand hoe het met de club verder kon. Elk bestuurslid zat op zijn familiaal eiland, in zijn bubbel, een stuk geïsoleerd van de buitenwereld, begrijpelijker wijze ver van VCO.

En toch… We vergaderden in mei 2020 onwennig voor de eerste keer in onze clubgeschiedenis online. Niet door elkaar spreken, het handje opsteken als je iets wil zeggen, ervoor zorgen dat er op dat moment geen huisgenoten een film aan het downloaden waren, want toen zou de techniek uitvallen of stond de laatste spreker met verstijfde mond stilstaand in beeld en hoorden we niets meer, … Kortom, het lijkt nu pionierswerk en dat was het eigenlijk ook.

Achteraf bekeken is het zo illustrerend hoe de Coronasoap ons tijdspad te grazen nam. In april twijfelden we zelfs nog of we al of niet de Vista Sul Mare van mei konden laten doorgaan. Het leidde zelfs binnen de VCO-kamer tot lichte discussies: moesten we nu al afblazen, we hoorden op dat ogenblik niets van Vespa Club België, het zekere voor het onzekere nemen en afblazen, neen wachten op de Veiligheidsraad, maar zij kwamen vaak zo laat op de proppen met hun aanpassingen… Wij van VCO wilden proactief zijn. We wilden vooral onze leden en VCO-vrienden die we zouden uitnodigen op onze Vista niet in gevaar brengen. De discussie was nog vers of Vespa Club België greep in de eerste fase in tot annulatie van alle activiteiten tot eind augustus. Dat was in elk geval duidelijk.

Toen viel het raderwerk van VCO en van de andere clubs nog verder stil. De algemene Coronasituatie werd erger, stond opeens voor onze eigen deur, van het verenigingsleven was er geen sprake mee, ook dat van VCO…

En dat gebeurde dus ook effectief in het bestuur, maar veel minder lang als de buitenwereld wel besefte. We bleven na die eerste hardnekkige fase maandelijks vergaderen of via e-mail de VCO-bekommernissen delen.

We willen niet kortzichtig doen en geven vandaag graag toe dat we eerder ons werk achter de schermen aan onze leden moesten te kennen geven. Een foutje, dus. Wie kan ons kwalijk nemen dat ook wij van het bestuur twijfelden, onzeker waren hoe het allemaal ging verlopen. Wat moesten we doen, wat niet?

In mei haalden we een specialist onder de arm (dank u Carlo) om de toen zeer ingewikkelde communicatie (al dan niet met onleesbare Power Points) van de Overheid op clubniveau te vertalen. En Carlo, moest het verschillende keren opnieuw uitleggen en vertelde dat ook hij nog andere specialisten had geraadpleegd. U begrijpt hoe wij ons van het bestuur voelden: de anderen waren God en wij klein Pierke…

Maar we ervaarden een kantelmoment in juni, alweer wachtend op de ingewikkelde aanpassingen van de laatste Veiligheidsraad eind juni: we wilden onze leden iets aanbieden.

Na veel creatief denken, boksten we een VCO-Light-zomerprogramma uit onze mouw. We slaagden erin om enkele ritjes te houden tot de er een en ander alweer aan het verstrengen was. We zouden eerst kijken hoe dat in juni verliep en dat aanpassen in augustus.

Een goede lezer weet dat de regelgeving voor Sport (waaronder onze Vespaclub valt) eigenlijk in de zomermaanden niet wijzigde, maar de Corona-ernst nam gestaag toe. Er begon psychologisch een en ander door te wegen. Wie durfde nog wel iets te organiseren… Hoe verantwoord was dat alles nog?

Bij de evaluatie van één van de ritten moesten we eerlijk toegeven dat onze leden snel in oude gebruiken vervielen, niet Coronaveilig reageerden als we een kleine stop inlasten. Hoe snel liep iedereen niet in deze valkuil… Dicht op elkaar gepakt, zonder mondmasker aan de ijskar… Of een selfie zonder mondmasker,... Voor het ene lid was dat helemaal niet erg, voor een ander lid was het hek van de dam. Het werd voor ons moeilijk.

Bij alweer verstrenging van de maatschappelijke regels moesten we alweer psychologisch onze plannen opbergen, tot frustratie toe.

Ook nieuwe, mooie initiatieven zoals ons eerste ledenfeest eind oktober moeten we vaarwel zeggen. Het zou een schitterend concept worden, u zou door bestuurslid Kris als koning bediend worden, zijn enthousiasme was grenzeloos, maar alweer kelderde Corona ons VCO-schip…

Elke maand blijven we vergaderen, maar zijn we een stukje gefrustreerd nauwelijks iets te kunnen ondernemen. Anderzijds voelen we ons gesterkt dat het volledige verenigingsleven ook buiten VCO stilvalt. In dat kader melden we met fierheid dat we voor het lidgeld voor het komend werkjaar voor wat compensatie zullen zorgen voor zij die lid waren in 19 - 20 en dat willen bestendigen in 20- 21. Ook de klassiek start in november zal worden opgeschoven. Concrete info zal volgen.

Er zijn een zestigtal clubs in Vespaland België. Er zijn slechts twee clubs die relatief verder ritten organiseren. Geen kritiek op hen, maar wij kijken naar onszelf en willen onze leden niet in gevaar brengen, wij willen het Virusduivel geen kans geven, en dat doet pijn.

Op de laatste bestuursvergadering van begin oktober hebben we beseft dat we wel eens ons verhaal aan jullie mogen brengen. Het was inderdaad stil aan de over kant, maar stilzitten hebben we geenszins gedaan.

Zo hebben we stevig nagedacht en erover vergaderd hoe het met ons plan om Vespa Word Days te organiseren verder moet. Alle geplande grote Vespa-evenementen zijn een jaar opgeschoven. Maar zullen ze überhaupt doorgaan? Zal bijvoorbeeld Portugal en Bali zorgeloos een jaar later van start kunnen gaan? En wat met toekomstige initiatiefnemers? Worden dat niet de toekomstige afhakers? Hoe zullen sponsors reageren? Wie zal nog dergelijke grote financiële risico’s willen nemen?

Zonder te willen doemdenken, is er één iets dat we zeker weten: in de toekomstige maanden kunnen we geen programma aanbieden, hoe jammer ook. We geven nu duidelijk aan dat we pas na Nieuwjaar ‘een klein beetje’ zicht op de zaken zullen hebben.

Toch lieten we Stad Oostende in potlood Duin en Zee reserveren om in principe op 8 mei onze uitgestelde Vista Sul Mare te organiseren. Het stadsbestuur vertelde ons dat er nu geen enkel evenement voor 2021 kan worden vastgelegd. U begrijpt dat we proactief willen zijn, maar dat we vastgeketend worden aan de kwalijke gevolgen van de Coronacrisis. En toch, zullen we een programma aanbieden en het desnoods Coronaproof aanpassen.

Neen, VCO is niet dood, is zelfs springlevend, maar er zijn begrijpelijke beperkingen. Ik voel het aan mijn elektronische schrijfstok: u bent helemaal mee!

Namens het VCO-team,

Bart Houwen, secretaris